Bos

Vandaag (5/9/12) werd het Berrenheibos, het nieuwe bos in de Tuinlei,  officieel geopend. Fijn toch. Weinig mensen die tegen een extra bos zijn, denk ik. Nou ja, bos. Bos in wording zullen we maar zeggen. En zullen we  hopen.
Al mogen we niet vergeten op welke ondergrond deze boompjes moeten groeien. Ik vraag me echt wel af of alle restanten van het superstort Vandenbossche nu verdwenen zijn. Zit er nu wel of niet (nog) een stukje Lekkerkerk in Schelle?

De ploeg rond de burgemeester (sic) zou nu graag zorgen dat er nog een breed stuk asfalt komt naast het bos. En dat brengt ongetwijfeld ook een boel vervuilend verkeer met zich mee. Gedaan met de bosrust. “Maar hé”, moet men op het gemeentehuis gedacht hebben, “die bomen kunnen de uitlaatgassen die uit de file opstijgen dan toch direct weer filteren?”
Het Berrenheibos wordt dan pas echt een groene buffer, namelijk tussen het vergif in de grond en dat in de lucht. Ach ja, en de overlast voor dat handvol lastige Tuinleibewoners en enkele Nielenaars beschouwen we gewoon als “collateral damage” of randschade.
Misschien meteen het moment om een nieuw verkeersbord te laten maken.

We zouden er ook voor kunnen kiezen om geen weg aan te leggen. Maar hoe moeten we ons dan naar het bos begeven als we eens willen gaan wandelen? Toch niet met de fiets zeker? Of godbetert te voet. Nee toch. Stel je voor.